Febo Emmelkamp (1936 – 2023)

‘Moi, ik ben Febo, op 17 april ben ik rustig ingeslapen’, staat er in zijn advertentie in de Gezinsbode. Typisch Febo. Onze oud-kantinebaas. Of het echt Febo was? En niet een koosnaam (voor de man van onze horeca, tenslotte). En wie zelfs nu zou rondvragen op de tuin zou geen eensluidend antwoord krijgen. Hemzelf vragen was uitgesloten. Hij had je aangekeken en iets dubbelzinnigs gemompeld. Met een grijns.

Hij heeft ooit wel getuinierd maar zo ver reikt het geheugen van de vereniging niet om daar iets zinnigs over te zeggen. Nou ja, dat het huisje op zijn tuin ooit de buitenplee van de vereniging was. Het heeft er nog lang gestaan, aan de sloot bij tuin 098.

Hij en de kantine leken met elkaar vergroeid, als een baas met zijn hond. Febo, met zijn sobere gestalte, bruine jas, grijs vest, terlenkabroek. Rondjes lopend en af en toe voor zich uit starend op het terras. Sjekkie aan. Kort commentaar gevend op wat hij zag. Hij kwam traag fietsend in alle vroegte en vertrok even traag fietsend om klokslag twaalf: warm eten thuis.

Aan de grote tafel in de kantine zat het in zijn tijd nog vol met vroege tuiniers. De koffie was 50 cent. Febo schoof niet aan maar liep afstand houdend rond en inde de op tafel gelegde muntstukken. De kantine draaide onder hem mooie omzetten en er was een sluimerende competitie met de mensen van de winkel, die dan wel meer winst maakten, maar amper zoveel als hij in zijn eentje. Hij merkte het op tijdens een ALV, bescheiden triomferend.

Febo was een man van weinig woorden. Tussen moi en tjeu hebben de meesten van ons hem denk ik nooit veel horen zeggen. Eén keer zagen we hem in een opvallende rol. Dat was tien jaar geleden, ook tijdens een ALV. Uit onvrede over het gebruik van de kantine legde hij zijn taken neer. Vergadering in shock! Toen zich daarop geen nieuwe beheerder meldde stelde hij zich opnieuw kandidaat en werd onder luid applaus unaniem benoemd. We hielden liever Febo.

Febo was een aimabele man die met de grootste toewijding en de geringste souplesse een heel instituut van onze vereniging jaren en jaren op de been heeft gehouden. Hij won er van ons de Gouden Koffiekan mee. Wie hem kende vergeet hem niet. Loop langs de kantine en denk nog even aan Febo.

Bert